Ağlayabileceğim çok fazla durum ya da düşünce yok bu hayatta. Hiç yok değil. Var. Bu aklıma gelince; göğsüm daralıyor, inkar ediyor ve hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.
Ve "şimdilik" bu durumdan sonra içim rahatlıyor, "olmadığına" seviniyorum.
Oysa yıllardır yalnız yaşayan biri olarak yalnızlıktan korkuyorum.
Ve "şimdilik" bu durumdan sonra içim rahatlıyor, "olmadığına" seviniyorum.
Oysa yıllardır yalnız yaşayan biri olarak yalnızlıktan korkuyorum.